آزمون اندریافت موضوع (TAT (Thematic Apperception Test

 آزمون اندریافت موضوع (TAT (Thematic Apperception Test
اندریافت، عبارت است از نوعی آمادگی برای ادراک وقایع به گونه‌ای خاص بر اساس تجارب قبلی.

آزمون T.A.T در سال 1935 توسط کریستینا مرگان (Christina Morgan) و هنری مورای (Henry Murray) روان‌پزشکان آمریکایی تهیه شده است. مواد این آزمون شامل 30 تصویر است که به گروه‌های ده‌تایی تقسیم می‌شوند. معنا و مفهوم این تصاویر مبهم بوده، با شرایطی به آزمایش شونده معرفی می‌شوند و از او می‌خواهند تا داستانی درباره هر یک از آن‌ها بیان کند. بعضی از کارت‌ها به کودکان، برخی به زنان و پاره‌ای دیگر به مردان اختصاص دارد.
آزمون اندریافت موضوع، بر این فرضیه مبتنی است که آزمودنی خود را با قهرمان اصلی داستانی که می‌سازد همانند می‌کند...
آزمون اندریافت موضوع (TAT) یک روش فرافکنی است که شامل تعدادی تصویر است و در آن از آزمودنی خواسته می شود درباره آنچه که فکر می کند در هر تصویر رخ می دهد داستانی بسازد. موری آزمون TAT  را به صورت زیر توصیف می کند: روشی که برخی از سایق ها، هیجان ها، احساسات، عقده ها و تعارض های بارز شخصیت را برای تفسیرکننده تعلیم دیده آشکار می سازد. ارزش این آزمون به ویژه در این است که گرایش های اساسی و بازداری شده ای را منعکس می کند که آزمودنی به دلیل عدم تمایل به افشای آنها یا به سبب ناهشیاری نسبت به این گرایش ها نمی تواند به آنها اعتراف کند. این آزمون با نقاشی های فرافکنی یا آزمون های از نوع لکه جوهر مانند آزمون رورشاخ یا هولترمن تفاوت دارد. زیرا کارت های  TATمحرک ساخت دارتری ارائه می دهند و مستلزم پاسخ های کلامی سازمان یافته تر و پیچیده تری هستند علاوه بر این TAT بیشتر به روش های تفسیر کیفی استوار است و به جای ساخت زیربنایی اساسی شخصیت، ویژگی های اینجا و اکنون موقعیت های زندگی فرد را مورد سنجش قرار می دهد. TAT از ابتدای تدوین تاکنون یکی از آزمون های روانی بوده است که در بررسی های بالینی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته و برای تدوین بسیاری از متون مشابه الگو واقع شده است. آزمون TAT از 20 کارت با تصویرهای مبهم تشکیل شده است به آزمودنی راهنمایی می شود که درباره هر تصویر داستانی بسازد و در این داستان درباره آنچه که هم اکنون می گذرد افکار و احساسات قهرمانان آنان، رویدادهایی که وضعیت فعلی را موجب شده اند و نتایج پایانی داستان توضیح دهد. کوشش برای شناخت افراد بر اساس تفسیرهایی که از جهان خود به عمل می آورند تاریخی طولانی و اغلب قابل احترام دارد تفسیر نقاشی ها (و به طور کلی آزمون فرافکنی) عمدتا به نظریه روان تحلیل گری مبتنی است. یکی از فرض های اساسی این شیوه آن است که بسیاری از جنبه های مهم شخصیت از طریق خودسنجی هوشیارانه به دست نمی آید و لذا پرسشنامه ها برای این منظور ارزش محدودی دارند. برای به دست آوردن تصویر دقیق از جهان درونی شخص باید راهی انتخاب شود که از تفاوت ها و دفاع های ناهشیار پیشگیری شود. بنابراین از دیدگاه روان تحلیل گری یک رویکرد غیرمستقیم مانند استفاده از نقاشی های فرافکنی امری اساسی است. نقاشی های فرافکنی فنون بیانی هستند زیرا جنبه هایی از خصایص شخص را هنگامی که به گونه ای از فعالیت می پردازند نشان می دهند. نمونه های دیگری از متون بیانی عبارتند از تفسیر بازی نقش، نمایش، بازی کودکان یا فهم معنای پنهان لطیفه گویی ها. به طور کلی در کاربرد فنون بیانی فرافکنی، رویکردهای بسیار گوناگونی وجود دارند که نقاشی های فرافکنی از آن جمله اند. بعضی از متخصصان بالینی از آزمودنی می خواهند که صرفا تصویر یک آدم بکشد در صورتی که دیگر متخصصان بالینی ممکن است از او بخواهند که تصویری از جنس مخالف، یک خانه و یک درخت را نیز ترسیم کند و درباره آنچه که کشیده است داستانی بسازد و یا از رنگ یا مداد رنگی استفاده کند. 

آزمون اندریافت موضوع

آزمون اندریافت موضوع 

(TAT (Thematic Apperception Test

اندریافت، عبارت است از نوعی آمادگی برای ادراک وقایع به گونه‌ای خاص بر اساس تجارب قبلی.

آزمون T.A.T در سال 1935 توسط کریستینا مرگان (Christina Morgan) و هنری مورای (Henry Murray) روان‌پزشکان آمریکایی تهیه شده است. مواد این آزمون شامل 30 تصویر است که به گروه‌های ده‌تایی تقسیم می‌شوند. معنا و مفهوم این تصاویر مبهم بوده، با شرایطی به آزمایش شونده معرفی می‌شوند و از او می‌خواهند تا داستانی درباره هر یک از آن‌ها بیان کند. بعضی از کارت‌ها به کودکان، برخی به زنان و پاره‌ای دیگر به مردان اختصاص دارد.
آزمون اندریافت موضوع، بر این فرضیه مبتنی است که آزمودنی خود را با قهرمان اصلی داستانی که می‌سازد همانند می‌کند...

 

آزمون اندریافت موضوع

آزمون اندریافت موضوع
 
آزمون اندریافت موضوع که بیشتر با عنوان(TAT(459 مشهور است (مورای، 1943)، یکی دیگر از ابزارهای فرافکن قدیمی است که ماهیت نظری آن منطقی است. مواد محرک این آزمون شامل 31 کارت است که یک کارت سفید است و 30 کارت صحنه ها و افراد مختلف را نشان می دهد. به طور استاندارد 20 کارت از این آزمون بر حسب سن و جنسیت پاسخ دهنده انتخاب و مورد استفاده قرار می گیرد، هرچند در موارد بالینی خاص عمدتاً کمتر از 20 کارت ارایه می شود. آزمون TAT به عنوان یک آزمون تخیلی(460) معروف است و در زمان ارایه هر کارت از پاسخ دهنده خواسته می شود تا آنجا که امکان دارد یک داستان مهیج تعریف کند. بدین ترتیب، آزمودنی چه زن و چه مرد تشویق می شود که در بیان داستان خویش به ریشه وقایعی که منجر به تصویر مورد نظر شده است، اتفاقی که در همان لحظه روی می دهد، چیزی که افراد داستان فکر یا احساس می کنند و در انتها به پایان داستان اشاره کند. آزمونگر نقل قولهای داستان را کلمه به کلمه ثبت می کند. همچنین مورای (1943) پیشنهاد می کند که آزمونگر باید سعی کند پس از آزمون طی یک مصاحبه تعیین کند که آیا منابع داستانها از تجربیات شخصی، دوستان، یا کتابها و فیلمها نشأت گرفته است یا خیر.
مورای اولین کسی نبود که روش تصویر- داستان را مورد استفاده قرار داد، اما حداکثر تلاش خود را کرد تا آن را هم به عنوان یک ابزار تحقیقی و هم به عنوان یک ابزار بالینی مورد قبول عام قرار دهد. غیر از یکی دو مطالعه جداگانه در دهه 1900، قدیمی ترین کاربرد بالینی روش تصویر- داستان استفاده شوارتز(461) (1932) از یک آزمون تصویر موقعیت اجتماعی به عنوان یک ابزار مکمل تشخیصی در کنار مصاحبه های روان پزشکی با نوجوانان بزهکار بود. آزمون TAT به عنوان روشی برای فراخوانی مطالب تخیلی ناهشیار از ضمیر بیماران در حیطه روان کاوی ساخته شد (مورگان(462)، مورای، 1935). در واقع، انتخاب نهایی کارتهای TAT بر مبنای میزان مطابقت اطلاعات حاصل از پاسخهای TAT با درک ویژگیهای شخصیتی فرد که قبلاً با روشهای دیگر به تفصیل مورد مطالعه قرار گرفته بود، انجام گرفت.
کار اصلی مورای با TAT را دو فرض منطقی هدایت می کرد: (الف) اینکه استنادهای آزمودنی به قهرمانان زن یا مرد داستان یا شخصیتهای اصلی، نمایانگر تمایلات شخصیتی خود پاسخ دهنده است، و (ب) این فرض که ویژگیهای محیطی شخصیت اصلی داستان نمایانگر جنبه های مهم محیط خود پاسخ دهنده است. بنابراین، استفاده سنتی از روش تصویر- داستان عبارت است از: تجزیه و تحلیل تفسیرهای آزمونگر، اول از حالتهای درون روانی فرد به گونه ای که در توصیفهای وی از شخصیت داستان منعکس شده و دوم از فشارهای محیطی تجربه شده او به گونه ای که در توصیفهای او از محیط شخصیت تجلی یافته. به عنوان مثال، در کارت شماره یک TAT که پسری را در حال تماشای دقیق یک ویلن نشان می دهد، می تواند داستان خشم یک پسر (یک حالت درونی) نسبت به والدینش را منعکس کند، که بر تمرین کردن او اصرار می ورزند (یک فشار محیطی)، در حالی که او به فعالیت دیگری علاقه مند است. مورای در نظریه خود این حالتهای درونی را به عنوان "نیازها"، و فشارهای محیطی یا خارجی را به عنوان "فشار" مورد بحث قرار می دهد. با این حال، استفاده از آزمون TAT نیازی به تطابق داشتن آن با نظام نظری مورای ندارد، از این رو، این ابزار را نمی توان به عنوان ابزاری تلقی کرد که از یک اساس نظری قوی برخوردار است.
در مورد TAT همانند آزمون رورشاخ، هم به منظور گسترش طرحهای نمره گذاری کمّی و هم به قصد ساخ هنجارهای رسمی برای اطلاعات حاصل از تحلیل پاسخها، تلاشهایی صورت گرفته است. شاید مشهورترین نظام نمره گذاری از آنِ مک کللند(463) باشد (مک کللند و همکاران، 1953). مک کللند اصولاً بُعد پیشرفت نیاز(464) و ارزیابی انگیزه را در کوششهای پژوهشی گوناگون به جای تشخیص بالینی مد نظر قرار داد. نظام دیگر متعلق به اِرون است (زوبین، ارون و شامر، 1965)، که کارایی آن در انجام پژوهش نشان داده شده است، اما ظاهراً کاربرد بالینی اندکی دارد. مورستاین(465) (1963) از مجموعه ای از طرحهای مختلف نمره گذاری و تعبیر و تفسیر داستانهای تصویری، خلاصه بسیار خوبی تهیه کرد. با وجود این، استفاده بالینی از TAT و سایر روشهای تصویر- داستان بیشتر غیررسمی و به صورت یک طرز تفکر خاص باقی می ماند.
شکل 2-4 ویژگیهای محرک آزمون اندریافت موضوع را نشان می دهد. طبق اظهار نظر هنری (1956) ویژگیهای محرک کارتهای TAT به شرح زیر است:
توصیف مورای: تصویر یک زن جوان. یک پیرزن مرموز نیز با شالی بر سر و نگاهی موذیانه در بخش عقب تصویر قرار گرفته است.